"Uważaj o czym marzysz, bo ci się spełni"

Mówcie mi Delilah. To imię ma dla mnie szczególne znaczenie. Znacie piosenkę "Hey there Delilah"? Słowa w tym utworze poniekąd odzwierciedlają pewną część mojego życia. Ale nie o tym zamierzam pisać. Za parę dni skończę 23 lata... a za miesiąc z małym hakiem spełnią się moje marzenia. No dobrze, to od początku...

Nie jestem w stanie powiedzieć kiedy zaczęła się moja fascynacja Stanami Zjednoczonymi. Pamietam tylko, że chęcią wyjazdu by poznać tamten kraj, potrafiłam zmotywować się do nauki języka angielskiego. Od zawsze wiedziałam, że wyemigruję z Polski. Nie wiedziałam tylko kiedy i gdzie. Wyjechać na studia? A może po studiach? Dokąd? USA? Może Wielka Brytania albo Australia?  Te plany jednak nigdy nie były konkretne i chyba nadal nie są. Jedyne, co wyklarowało się właśnie teraz, to kraj do którego wyemigruję w tym roku. 

Pamiętam, że jakieś dziesięć lat temu oglądałam wraz z moimi rodzicami serial "Zielona karta". Serial ten przedstawiał losy szczęśliwców, którzy wygrali w losowaniu przepustkę na wyjazd, osiedlenie się i podjęcie pracy w USA, czyli tzw. zieloną kartę (Green Card). Więcej na ten temat można przeczytać tu: Zielona karta, a odcinki możecie obejrzeć na YouTube'ie. Przyznam szczerze, że kiedy oglądałam ten serial wtedy, mając 12 lat, myślałam, że ci ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, jakie mają szczęście. Tak, zazdrościłam im, że los obdarował ich taką szansą i mają to, o czym ja zawsze marzyłam - mieszkają, uczą się, pracują w USA. Pamiętam też, że kiedy oglądałam ten serial z mamą i tatą, moja rodzicielka w pewnym momencie spytała ojca: "Dlaczego my nie wzięliśmy udziału w loterii?" Wtedy zatliła się we mnie malutka iskierka nadziei, że może jednak pojedziemy?! Iskierka, która zgasła już parę sekund później, kiedy mamusia dodała "Bo teraz to już za późno, bo mamy tutaj dom i teraz byłoby ciężko go tak zostawić"... No cóż... życie toczy się dalej, jak nie USA, to może Wielka Brytania, w końcu angielski to angielski i dam sobie radę i tu i tam. Gdyby ktoś mi wtedy powiedział, że za dziesięć lat będę trzymała w ręku swoją własną, jak to nazywam, "przepustkę" do tamtego świata, to pewnie odparłabym trochę ironicznie "Oczywiście..." i od razu zakończyła temat. Wyjazd do Stanów wydawał mi się nierealny nie tylko dlatego, że po prostu otrzymanie wizy ot tak graniczyło z cudem, ale też pewnie dlatego, że wśród moich znajomych nikt nie był w Ameryce, nikt nie miał wujka George'a z USA, nikt nigdy nawet nie rozmawiał wtedy z Amerykaninem. Było to tak odległe i nierealne jak sen. Ten sen znów stał się dla mnie na wyciagnięcie ręki, kiedy jedna z moich cioć wyjechała do pracy na całe pół roku do Georgii. Pomyślałam, że skoro ona mogła to ja też mogę! Miałam wtedy 15 lat i zaczęłam czytać... duuuużo czytać o tym jak tu się do tych Stanów dostać i co mogłabym tam robić. Myślałam wtedy o wyjeździe na studia, potem na wakacje, a na końcu o zabraniu się z programem Work and Travel albo Cultural Care - Au Pair. Niestety, albo stety, los chciał, żebym została w Polsce do licencjatu. 

Na pierwszym roku studiów pokonałam "barierę psychiczną i językową" dzięki temu, że mieliśmy zajęcia z native speakerem - Amerykaninem. Należę do osób nieśmiałych i nawiązywanie kontaktów, bywa, że przychodzi mi z trudem. Te studia pomogły mi się otworzyć na nowych ludzi i świat i oswoić z myślą, że angielski to mój drugi język, którego mogę używać tak często jak języka ojczystego. Pewnego wieczoru wpadłam na pomysł, żeby zarejestrować się na portalu społecznościowym i pogadać sobie z jakimś obcokrajowcem, głównie po to, żeby poćwiczyć język. Poznałam Amerykanina. Spotkaliśmy się w realu, a potem sprawy potoczyły się szybko... Jedna randka, następna, kolejna... po ponad roku zaręczyny, po miesiącu od zaręczyn - ślub. Opisałam to tak szybko, dlatego, że ten blog nie będzie o moim życiu w związku, a o moich przemyśleniach i doświadczeniach związanych z wyjazdem i poznawaniem świata za oceanem.

Dziś trzymam w ręku wizę CR1 (sponsorowanie rodzinne). W myślach przygotowuję się do wyjazdu, a jednak jakiejś specjalnej euforii z tym związanej nie czuję i nawet jeszcze nie zdaję sobie sprawy z tego, że jednak jadę. Moją pierwszą wycieczkę odbywam sama... cel? Boston.