29. marca 2012 - Maryland

Do czegoś się Wam nie przyznałam! Do tego, że od 29. marca znów jestem w USA. Tym razem "na stałe" - wstawiłam w cudzysłów, dlatego, że w związku z profesją mojego męża co 3 albo 4 lata zmieniamy lokalizację. 

Jak minęła mi podróż? Otóż podróż minęła trzema samolotami następujących linii lotniczych:

Poznań - Warszawa - LOT

Warszawa - Nowy Jork - LOT

Nowy Jork - Baltimore - American Eagle

Porównując mój poprzedni lot do USA (Boston) samolotem linii lotniczych Lufthansa, muszę powiedzieć, że towarzystwo na pokładzie Boeinga 767 - LOT było bardziej rozrywkowe niż w Lufthansie - pasażerowie spacerowali po pokładzie i ucinali sobie pogawędki z innymi pasażerami, niekiedy stojąc w alejkach, czy w kolejce do toalety.

Podobała mi się też załoga - bardzo pozytywnie nastawiona do pasażera, uśmiechnięta, dowcipna (szczególnie panowie) :)

Jeśli chodzi o jedzenie w samolocie - całkiem niezłe, ale wiecie co? Nigdy w domu nie jadam pasztetu. Wręcz go nie znoszę. A w samolocie, kiedy już żołądek zaczął mi przyrastać do krzyża zjadłam dwie kromki chleba tostowego grubo wysmarowanego pasztetem i dżemem. Jednak jak człowiek jest głodny to nawet pasztet smakuje :)

Co do przesiadek... Znaleźć odpowiedni terminal w Warszawie to była bułka z masłem... 

A w Nowym Jorku? OMG WHERE AM I? Ale zacznijmy od lądowania, które zaczęło się dość zabawnie :) Kiedy samolot kołował już po pasie, stewardessa poinformowała wszystkich, że oto właśnie wylądowaliśmy na lotnisku Fryderyka Chopina w Warszawie - zebrała za to gromkie brawa, po czym szybko się poprawiła, że to nie Warszawa, lecz lotnisko J.K. Kennedy'ego w Nowym Jorku. Chwilę później stewardessa informuje, że wyczytane nazwiska (osoby, które w tym samym dniu lecą gdzieś dalej) mają zgłosić się do załogi na początku samolotu - pierwszy raz wyczytali nazwiska po polsku, byłam zdziwiona, że moje się tam nie pojawiło, bo przecież za dwie godziny mam samolot do Baltimore... drugie odczytywanie nazwisk odbyło się już w języku angielskim i moje, jak  słychać, obcobrzmiące nazwisko usłyszałam dopiero wtedy. Dostałam tam czerwoną karteczkę dzięki której moja odprawa paszportowa odbyła się bez czekania w dłuuuuugiej kolejce. Przy odprawie zapytałam się urzędniczki, gdzie mam iść pokazując jej przy tym swój plan podróży... Powiedziała, że jestem na terminalu 4, tu muszę odebrać swój bagaż główny i iść do terminalu 8... No to odbieram swoją wielką, ważącą 24 kilogramy walizkę (około 5 kg miałam już w ręku w bagażu podręcznym)  i szukam terminalu 8 cały czas podążając za znakami "Connecting flights"... doszłam w końcu do miejsca, z którego trzeba było jechać dalej kolejką/tramwajem (nazywajcie to jak chcecie), ale gdzie tu jechać? W tłumie ludzi dostrzegam czarnoskórego pana, który odpowiadał na pytania lotniskowych zagubionych, idę więc w jego stronę i pytam jak się dostać do terminalu 8, w odpowiedzi słyszę "Either train, three stops," no więc wsiadam w pierwszą kolejkę, jadę trzy stacje, wysiadam i jestem na terminalu 8. No to teraz trzeba nadać bagaż i tutaj znowu schody... Jak zwykle idę do informacji zapytać. Jestem już skrajnie wykończona ciągnięciem ciężkiej walizki i noszeniem bagażu podręcznego, ledwo dochodzę do samoobsługowego biletomatu. Tam otrzymałam kolejną pomoc od miłego Pana, który wykonał całą operację za mnie, co bardzo mnie cieszy, bo przez brak snu w samolocie ledwo widziałam na oczy. Bagaż nadany - idę dalej... Znów muszę zapytać gdzie, co i jak, bo mam problemy z odnalezieniem swojego Gate... okazało się, że dotrę na miejsce po przejściu trzech długich korytarzy i będę musiała skorzystać z dwóch wind, a to wszystko dzięki temu, że miły Pan pchający jakiś ciężki wózek (pracował na tym lotnisku) towarzyszył mi gdy pokonywałam tę drogę przez mękę ;) Pan zauważył, że już ciężko oddycham, więc zagadnął mnie, jak to Amerykanin: "You're tired..."

Ja: "Yes, I am tired and sweaty and I dream of a shower"

Pan: "But, you're cute anyway"

No cóż, ci to umieją czarować ;) ale muszę przyznać, że poprawiło mi to humor. 

Później znów spotkałam owego Pana we windzie i znów gadka z jego strony:

"You're not gonna get rid of me that easily"

Ja: "Are you a stalker?"

Pan: "No, that's embarrassing. I would like a woman to stalk me! Are you a stalker?"

Ja: "No, that's embarrassing" ;)

No i dotarłam. Czekam na mój ostatni samolot. Pomimo mojego strachu przed lataniem, tym razem jestem tak wykończona, że nawet nie mam siły się bać. 

Dotarłam na lotnisko w Baltimore, czekam na odbiór bagażu, a wtedy mój mąż pojawia się za moimi plecami i wręcza mi bukiet czerwonych róż :) Czy może być coś lepszego na powitanie? :)

W końcu wsiadamy do samochodu i pędzimy do domu. Jestem tak wyżęta, że po prysznicu zasypiam zanim zdążyłam policzyć do dziesięciu baranów.

A to zdjęcie ptaka, którego zobaczyłam na drugi dzień rano pod oknem :)