Czy tęsknię za Polską po pięciu miesiącach w USA?

Czy tęsknię za Polską... to również jedno z najczęstszych pytań. Czasem zastanawiam się co na nie odpowiedzieć, bo tak naprawdę jestem w trochę innej sytuacji niż np. au pair, która przyjechała do Stanów na rok i nikogo tutaj nie zna, więc tęski na rodziną i za domem, za Polską. Jestem też w innej sytuacji niż szczęśliwiec, któremu udało się wygrać na loterii zieloną kartę, a że nie ma żony/męża, decyduje się wydajechać do USA samotnie i zaczynać życie od nowa zupełnie solo.

Jak w stakim razie jest ze mną? Mój mąż przyjechał do USA jakoś w połowie marca, wtedy niewiadome było kiedy tak naprawdę sie spotkamy. Miałam obawy, że stanie sie to dopiero w październiku. Żyłam więc w Polsce przez kilka dni umierając z tęsknoty i licząc, że mój ślubny znajdzie dla mnie jakieś mieszkanie. Po dwóch tygodniach znalazł się domek (a właściwie połowa z niego) na wynajem. Kiedy sie o tym dowiedziałam od razu sięgnęłam po swoją listę pakowania i sprawdzałam czy wszystko mam. Wyciągnęłam swoją ciężką walizkę, napakowałam rzeczy i czekałam na wylot żegnając się w tym czasie z rodziną. Pamietam nawet, że kiedy pojechałam pożegnać się z babcią, powiedziała ona "Nie będziemy płakać, nie będziemy, żeby Ci nie było smutno", jednak kiedy odjeżdżałam, a było to w nocy, by wrócić do siebie do domu, zapaliły się światła samochodu i wtedy zobaczyłam, że babcia, która wyszła odprowadzić mnie do auta, zaczęła płakać. Wyjechałam z podwórka i przez całą drogę do domu sama ryczałam jak głupia i zadawałam sobie pytanie "Dlaczego to musi byc takie trudne?"... Od tej pory wiedziałam, że nie chcę więcej pożegnań, nie pojechałam więc już do nikogo innego, ale w domu rodzinnym czekały mnie kolejne łzy. Mama źle się czuła już od tygodnia, jest ze mną bardzo związana i już od miesięcy powtarzała mi, że ona nie wyobraża sobie jak to będzie, kiedy wyjadę. Na lotnisko odprowadzała mnie z tatą we łzach. Tzn. mama była we łzach, tata nie. Ojciec mówił, że po co płakać, skoro jadę do męża, przy którym będę bezpiecznia, oraz do kraju, w którym ludziom się lepiej żyje. To jego słowa, i powtarzał mi je od początku, jak tylko dowiedział się, że planujemy ślub. 

Wsiadłam w samolot do Warszawy, a w Warszawie czekałam na ten do NYC. Wtedy zadzwoniła mama i obie płakałyśmy. Byłomi wszystko jedno, że ludzie się gapią, że wymieniają między sobą spojdzenia. Ja chciałam tylko tego, żeby dali mi się wypłakać w spokoju. Cały rejs samolotem czułam kłucie w serduchu i tak już mi zostało do końca dnia. Drugiego dnia wszystko się zmieniło. Byłam z mężem, a rodziców mogłam zobaczyć na Skype'ie. Przestało mnie boleć serducho, przestałam też w ogóle myślec ile czasu minie zanim znów zobaczę się z rodziną w Polsce. Nawet babcia z dziadkiem rozmawiają ze mną na Skype'ie i jakoś tak zrobiło się raźniej.

Nie tęsknię za Polską jako za krajem, tęsknię za rodziną i znajomymi, którzy tam zostali. Jednak ta tęsknota na codzień nie jest odczuwalna, bo staram się po prostu o tym nie myśleć. Wiem jednak, że rodzina w Polsce odczuwa brak mojej osoby trochę silniej, dlaczego? Mądre słowa pewnej piosenki, z którymi się zgadzam "It's easier to leave than to be left behind" ... Lepiej się czułam, kiedy to ja wyjeżdżałam do czegoś nowego, niż kiedy to ktoś mnie opuszczał. Wiem, że jest im ciężej. Ale staram się poświęcać im dużo czasu rozmawiając, pisząc wiadomości prawie dzień w dzień.

Jaki jest więc mój stosunek do samej Polski? To ojczyzna. Nie wybiera się jej tak, jak nie wybieramy rodziców. Jednak nie chciałabym wracać do Polski na stałe. Spędziłam tam 22 lata swojego życia i myslę, że to wystarczy. Nie wiem czy zostanę na stałe w Stanach, na dzień dzisiejszy chodzi mi po głowie inny kraj... ciepły kraj nadmorski w którym chciałabym się kiedyś osiedlić. Ale żeby zdecydować razem z mężem gdzie chcemy mieszkać na stałe mamy jeszcze sporo czasu. Teraz czeka nas przeprowadzka do Północnej Karoliny, po 3 latach zmieniamy stan lub kraj, a gdzie nas wyślą? Nie wiadomo...