Niedziela z kamerą wśród skaterów

Nigdy nie lubiłam niedziel. Ten dzień zawsze kojarzył mi się z takim dziwnym zastojem, nudą, nostalgią, depresją, czyli dniem, gdzie oprócz mszy w kościele nic się nie dzieje. Po popołudniowym obiedzie moja rodzina zwykle szła na spacer, albo na drzemkę, albo po prostu zasiadała przed telewizorem. Ja jestem wrogiem telewizora numer jeden. Ten grat stał w moim pokoju dobre kilka lat i był włączony przez ten czas może kilka razy. W końcu wyrzuciłam to bezużyteczne pudło, a na jego miejsce w moim pokoju przybyło książek. Ale wróćmy do tej nieszczęsnej niedzieli... wiem, że ten dzień nie tylko ja kiepsko przeżywam... kilku moich znajomych ma podobne odczucia, pomimo tego, że niedziela była dniem wolnym od szkoły, studiów czy pracy. Kiedy chodziłam do liceum, pamiętam, że w weekendy mogłam zadzwonić do pewnego zakładu pracy, gdzie przyjmowali chętnych do pomocy przy maszynach produkujących tytoń. Niedzielę traktowałam więc jako dzień w którym mogłam sobie dorobić do kieszonkowego, a tak naprawdę chodziło o to, żeby jak najszybciej się tego dnia pozbyć z kalendarza. Praca trwała od 14:00 do 22:00, więc prawie cały dzień przeminął na pracy. W końcu nadchodził upragniony poniedziałek, a we mnie wstępowało życie. W późniejszym wieku, czyli kiedy skończyłam 20 lat, jedną niedzielę miesiąca poświęcałam na zakupy w centrum handlowym (kocham Stary Browar w Poznaniu ;) ), nie, nie traciłam wtedy jakichś ogromnych sum pieniędzy, chodziło raczej o samą wycieczkę, kupienie kilku drobiazgów, poobserwowanie ludzi przechodzących nieopodal, kiedy ja siedziałam z kubkiem kawy ze Starbucksa... W ten sposób próbowałam się z tą nieszczęsną niedzielą oswoić i ją polubić. Eh, wróciłabym chętnie do Starego Browaru w każdej chwili, bo ani w Niemczech ani w USA nie widziałam tak pieknego centrum handlowego jak to.
Oczywiście często niedziela mijała mi na nauce, pisaniu pracy licencjackiej na trzecim roku studiów, na przygotowywaniu projektów, prezentacji, na tłumaczeniach czy pisaniu planów lekcji (tak, uczyłam w szkole angielskiego w ramach praktyki zawodowej), na czytaniu, ale mimo wszystko niedziela koajrzyła mi się smutno.

W USA niedziela jest dniem w którym zwykle staramy się robić coś ciekawego, przez co nostalgia, nuda i smutek przemykają gdzieś obok niezauważone. Ostatnią niedzielę spędziłam z mężem, obserwując jak "odrabia" swoje zadanie domowe. Mój mąż uczy się w militarnej szkole dziennikarskiej, po to, by pewnego dnia zostać się dziennikarzem lub prezenterem w wojskowej telewizji bądź radiu. Bardziej widziałabym go w radiu, ma do tego dobry klarowny głos, a przy tym świetną dykcję i brak silnego akcentu, który mówiłby skąd pochodzi ;) No, ale to mój mąż, więc pewnie pomyślicie, że nie jestem obiektywna... na szczęście moje zdanie poparte jest jego dobrymi ocenami, więc myślę, że się nie mylę :)

Jako gwiazdę swojego "footage", czyli materiału filmowego, mój mąż wybrał swojego kolegę z branży, który jeździ na desce. Pojechaliśmy więc we trójkę, do skate shopu, który znajdował się w oddalonym o 20 mil miasteczku. Miałam okazję podpatrzeć jak bawi się amerykańska młodzież, a także odzyskałam wiarę w to, że młodzi ludzie interesują się czymś więcej, niż tylko własnym komputerem i tym ile mają znajomych na znienawidzonym przeze mnie Facebooku.

Tak wyglądał owy skate shop:

Na zapleczu sklepu był tzw. halfpipe, na którym już jeździło kilka dzieciaków, niestety nie zrobiłam tam zdjęć, bo za dużo ludzi się wokół mnie kręciło. Ale zrobiłam zdjęcie kamery (kamera jest własnością szkoły).

Później jednak na halfpipe'ie zaczęło robić się tłoczno, mój mąż przeprowadził więc krótki wywiad ze swoim kolegą, nagrał kilka jego tricków i upadków na desce, po czym spakowaliśmy kamerę i ruszyliśmy na poszukiwanie jakiegoś skate parku. Okazało się, że jednen z nich jest na obrzeżach miejscowości, w której mieszkamy. 

Kiedy dotarliśmy do parku, nie było tam nikogo. Obok skate parku było boisko do koszykówki, gdzie mogliśmy zobaczyć głównie wysokich, silnych, bardzo wysportowanych Afro-Amerykanów, którzy spędzali niedzielę grającw kosza. 

Po kilku minutach jednak w skate parku zaczęło przybywać fanów ruchu na kółkach. Widziałam młodzież na deskorolkach, BMXach, a nawet hulajnogach. Udało mi się zdrobić zdjęcie tylko jednemu z nich:

Ech no i na końcu ja, która robi zdjęcia swoim sandałom :P

Przepraszam Was najmocniej za jakość zdjęć - robione telefonem ;)